2. ทุติยอคาริยวิมาน

ว่าด้วยอคาริยวิมานที่ 2

ได้ถามเทพบุตรองค์หนึ่งว่า
[66] สวนจิตรลดาวันเป็นวนะประเสริฐสูงสุด
ของทวยเทพชั้นไตรทศ ส่องแสงสว่างไสว ฉันใด
วิมานของท่านนี้ก็มีอุปมาฉันนั้น ส่องแสงสว่างไสว
อยู่ในอากาศ ท่านบรรลุเทวฤทธิ์ มีอานุภาพมาก
ครั้งเกิดเป็นมนุษย์ ท่านได้ทำบุญอะไรไว้ เพราะ
บุญอะไร ท่านจึงมีอานุภาพรุ่งเรืองอย่างนี้ และ
วรรณะของท่านจึงสว่างไสวไปทั่วทุกทิศ.
เทพบุตรนั้น ถูกพระโมคคัลลานเถระถามแล้ว
ดีใจ จึงพยากรณ์ปัญหาของกรรมที่มีผลอย่างนี้ว่า
ในมนุษยโลก เรา คือ ข้าพเจ้าและภรรยา
อยู่ครองเรือน เป็นดุจบ่อข้าวบ่อน้ำ มีจิตเลื่อมใส
เมื่อบริจาคข้าวน้ำได้ถวายทานอย่างไพบูลย์ โดย
เคารพ เพราะบุญนั้น ข้าพเจ้าจึงมีวรรณะอย่างนี้
และวรรณะของข้าพเจ้าจึงสว่างไสวไปทุกทิศ.
จบทุติยอคาริยวิมาน

อรรถกถาทุติยอคาริยวิมาน

ทุติยอคาริยวิมาน. มีความว่า ยถา วนํ จิตฺตลตํ เป็นต้น.
ในทุติยอคาริยวิมานนั้น อัตถุปปัตติ เหตุเกิดเรื่อง ก็เช่นเดียวกับปฐม
อคาริยวิมาน แล.
พระเถรถามว่า
จิตรลดาวัน อุทยานอันประเสริฐสูงสุด ของ
ทวยเทพชั้นไตรทศ ย่อมส่องรัศมี ฉันใด วิมานนี้
ของท่านก็อุปมาฉันนั้น ส่องรัศมีอยู่ในอากาศ.
ท่านบรรลุเทวฤทธิ์ มีอานุภาพมาก ครั้งเกิด
เป็นมนุษย์ ท่านได้ทำบุญอะไรไว้ เพราะบุญอะไร
ท่านจึงมีอานุภาพรุ่งเรืองอย่างนี้ และวรรณะของท่าน
จึงสว่างไสวไปทุกทิศ.
เทวบุตรได้พยากรณ์สมบัติของตนว่า
เทพบุตรนั้นดีใจ ถูกท่านพระโมคคัลลานะ
ถามแล้ว ก็พยากรณ์ปัญหาของกรรมที่นี้ผลอย่างนี้ว่า
ในมนุษยโลก ข้าพเจ้ากับภริยา อยู่ครองเรือน
เป็นดุจบ่อน้ำ มีจิตเลื่อมใสแล้ว เมื่อบริจาคข้าวน้ำ
ได้ถวายทานอย่างไพบูลย์โดยเคารพ.
เพราะบุญนั้น วรรณะของข้าพเจ้าจึงเป็นเช่นนี้
เพราะบุญนั้น ผลนี้จึงสำเร็จแก่ข้าพเจ้า และโภคะ
ทุกอย่างที่น่ารัก จึงเกิดแก่ข้าพเจ้า.